Nat gaan…

In de hoek van de Paul Desmondsingel en de Lester Youngstraat, in Zevenkamp, liggen ‘rietputten’ die we ieder winterseizoen selectief maaien. Om en om de helft om precies te zijn. Ditmaal zijn we aan de vroege kant, de winter is nog niet begonnen.

‘Rietputten’ is een passende omschrijving: de velden zijn afgegraven en er staat vooral riet. Met een abrupte overgang naar het water, niet echt plas-dras en daarom strikt genomen niet echt een ‘natuurlijke oever’. Aan de waterkant groeit het riet in ‘kraggen’, die je gewicht het ene moment kunnen dragen en dan opeens niet meer. Je stapt er ook nogal makkelijk naast. Een wankel evenwicht en een geheid recept voor ‘natte poten’.

De velden zelf zijn wel plas-dras in meer of mindere mate. Een ervan is, vanwege de hoge modderigheid, onbegaanbaar en erg moeilijk te maaien en af te ruimen. Dit jaar staat het water hoger dan normaal, een centimeter of 15 schat ik. Het is volstrekt onduidelijk waarom dit is. Het is duidelijk zichtbaar in de sloten in de omgeving en ook passanten/bewoners valt het op en spreken ons er op aan. Een nat terrein maaien en afruimen is veel zwaarder, arbeids- en tijdsintensiever dan een droog terrein. Dat, onder ‘normale’ omstandigheden moeilijk begaanbare terrein, is op dit moment bijna niet te doen. Een keer hebben we op deze locatie ‘over ijs’ kunnen maaien, dat was in februari 2012.

Onder ideale omstandigheden eigenlijk, zonder risico om ‘nat te gaan’.

Dick Bravenboer